Het 'zware' leven van een chauffeur

Terug in Mumbai heb ik weer de beschikking over een full time chauffeur. Dat klinkt spannender dan het in werkelijkheid is. Onze chauffeur heet Raju en hij werkt nu al weer bijna twee jaar voor ons. Het is een typische Mumbai chauffeur met bijbehorende rijstijl. Hij lapt namelijk zonder aarzelen alle verkeersregels aan zijn laars. Als hij in Nederland had gewoond, had hij waarschijnlijk in iedere aflevering van Blik op de Weg gezeten. Bij stoplichten staat hij gewoonlijk vooraan. Hij krijgt dit voor elkaar door links- of rechtsom de rij met auto's te passeren die netjes voor het stoplicht staan. Of hij gaat doodleuk op de baan voor linksafslaand verkeer staan terwijl we naar rechts moeten. Verder is hij een kei in het afsnijden van andere auto's. Wonder boven wonder komt hij hier - bijna - altijd mee weg en is het geen brokkenpiloot.

De mooiste stunt van Raju was toen hij door een politie-agent werd aangehouden omdat hij een overtreding had begaan. In plaats van uit de auto te stappen trapte hij op het gaspedaal en ging hij er vandoor. Ik zat achterin de auto met Sebastiaan en zag het tafereel met grote verbazing aan. Na een korte achtervolging door de agent die achterop een motorfiets was gesprongen, is Raju alsnog gestopt. Hij kon toen zijn rijbewijs inleveren. Later kreeg hij deze tegen betaling van Rs200 (4 euro) weer terug.

Maak je vooral geen zorgen over de veiligheid! De realiteit in Mumbai is dat je hier nooit harder kunt rijden dan 30 kilometer per uur. Daarom loop je alleen het risico van blikschade.

Hoe ziet zo'n dag van Raju eruit? Marcel is er vandaag niet dus hij reed alleen voor mij. Vanochtend om half 9 bracht hij Sebastiaan naar school, een afstand van ongeveer 400 meter van ons huis. Vervolgens bracht hij mij naar de Breach Candy Club (afstand 200 meter). Daarna ging ik weer naar huis met de auto (500 meter). Toen ging ik Julia naar een vriendinnetje brengen (500 meter). Daarna weer naar Breach Candy Club (100 meter). Terug om Julia op te halen bij vriendinnetje (afstand 100 meter, ik liep, Raju kwam er met de auto achter aan), naar huis (400 meter), Sebastiaan halen om 2 uur (400 meter) en weer terug naar huis (400 meter). In Nederland hadden we dit uiteraard allemaal gewoon gelopen.

Indiase leerkrachten op internationale school

Twee leerkrachten van de DSB (Duitse internationale school) wachten nog altijd op een werkvisum. Het Indiaase consulaat in de respectievelijke landen (ik weet niet welke) weigert deze te af te geven omdat zij vinden dat een internationale school met Indiaase leerkrachten moet werken. Dan denk ik: "het is toch een Internationale en niet een Indiaase school?" Er moet nu eerst een brief komen van het Indiaase Ministerie van Onderwijs om de aanstelling van de niet-Indiaase leerkrachten goed te keuren. Het Ministerie wil deze brief echter niet geven omdat ze de visumdienst niet voor het hoofd wil stoten. Erg vermoeiend. Kinderen op de school blinken straks uit in 'Hinglish' (Hindi Engels) in plaats van het saaie 'English'.

Thuisgevoel

Drie dagen na terugkomst uit Nederland heb ik het gevoel alsof ik hier al weer tijden zit. Toch vreemd hoe snel je weer kunt wennen aan de dagelijkse gemakken en ongemakken en hoe snel je kunt omschakelen. Het is net alsof je helemaal niet weg bent geweest. Eigelijk geldt hetzelfde voor de kinderen. Ook die lopen hier rond alsof het de normaalste zaak van de wereld is, al moeten ze wel weer wennen aan het Engels. Julia babbelt er vrolijk in het Nederlands op los tegen Usha en Santana die dan heel moeilijk kijken.

Vandaag heeft Marcel weer eens een vrije dag. De zoveelste in India. Ik geloof dat de Parsi's vandaag Nieuwjaar vieren. Wij gaan zo dadelijk naar een net geopende 'voetmassage spa'. De voetjes hebben het hard te verduren gehad in het koude en natte Nederland. We gaan ze daarom lekker in de watten leggen. Vanochtend heb ik weer op de tennisbaan gestaan. Ik heb zowaar een paar ballen goed geslagen. Ook was het verschil in temperatuur goed te merken. In juni was het nog +35 graden en nu stond ik heerlijk met 30 graden op de baan.

Verder moet ik orde op zaken stellen op ons balkon. Dankzij het tropische klimaat begint ons balkon op een kleine jungle te lijken. Ik moet met een snoeischaar aan de slag om de plantjes weer in het gareel te krijgen. Deze plant heeft bijvoorbeeld spontaan gezelschap gekregen van een slingerplant:

We zijn er weer

Gisteravond om 11 uur zijn we geland na ruim twee maanden Nederland. Hoe weet je dat je weer terug bent in India? Dat is niet zo moeilijk. Je word meteen op het vliegveld geconfronteerd met een onbegrijpelijke nieuwe paspoortcontrole, vlak na de officiele paspoortcontrole. Vervolgens rij je over de nieuwe flyover (ik schat 1 maand oud) waar de gaten nu al weer in het wegdek zitten. Ook ontbreken hekken aan de zijkant. De rit naar huis verliep verder soepel. Tenminste als je de taxi's die kruislings over de weg rijden en auto's zonder verlichting niet meetelt. Ook moet je niet opkijken van plotseling remmen omdat een andere auto je probeert af te snijden of vanwege een diep gat in de weg. Dat India een land van traditie is, is ook meteen zichtbaar als we een begravenisstoet passeren met een lijk op een brancard. Kortom, het ritje van Mumbai International Airport naar huis is minder saai dan de rit s'ochtends vroeg van Laren naar Schiphol over de A1.

Thuis hebben de dames hard gewerkt. Alle kasten hebben ze opgeruimd en het hele huis blinkt en glimt. De kinderen waren erg blij Usha weer te zien. Sebastiaan moet nog een beetje wennen. Zijn Engels heeft te lijden gehad van twee maanden Nederland en hij wist niet echt wat hij tegen Usha moet zeggen. Ook kon hij de WC in huis niet meer vinden. Mmm.

Vandaag was het een groot weerzien met alle expats op de Breach Candy Club. Na een afwezigheid van bijna twee maanden zijn nu bijna alle families weer terug voor weer een nieuw jaar in Mumbai. Het enthousiasme hierover verschilt per persoon.

Morgen gaat Sebastiaan voor het eerst weer naar school. Na 1,5 jaar Kindergarten gaat hij nu naar de volgende klas, Reception. Julia mag nog tot 1 september vakantie vieren en dan moet ook zij eraan geloven.