Ik heb nog geen bericht gezien hier in de kranten over het verschijnen van de film. Met een relatief klein moslimbevolking zal het hier ook niet echt een impact hebben, verwacht ik zo. Dus geen demonstraties voor het Nederlandse consulaat. Mocht ik iets zien of horen dan laat ik het weten.
Het is grappig om te zien hoe oude berichten op de meeste vreemde plekken weer opduiken. Zoals bijvoorbeeld hier. In het Japans schrijven ze onze namen dus ongeveer zo: ブキットラワン、トバ湖
Marcel is net in Nederland geweest en kwam terug met een hele stapel Nederlandse bladen waaronder de Viva en de Esta. Met veel afgrijzen heb ik gekeken naar de plaatjes met de nieuwe voorjaars- en zomer mode 2008. Het is ronduit lelijk te noemen. Korte broeken met leggings eronder, broeken met hele wijde pijpen. Hoe komen ze erop? Het ziet er echt niet uit. Gelukkig zit ik een paar duizend kilometer verderop en hoef ik aan al die onzin niet mee te doen. Hier koop ik op zijn tijd een Indiaas tuniekje en als ik een nieuwe broek of rok nodig heb dan laat ik gewoon een bestaand exemplaar namaken bij de kleermaker. Omdat het hier altijd warm is loop je ook altijd in hetzelfde. Saai? Ja. Gemakkelijk? Ja, dat ook. Ik ga hier fijn een paar jaar 'modeloos' door het leven en dat bevalt mij prima.
Als je hier woont vraag je je honderd keer per dag af wat Indiers anders maakt dan wij. Want dat ze anders zijn is wel duidelijk! Gisteren las ik een stuk in de krant geschreven door een Indier met als kop: 'Ritual reality and the Indian' (rituele realiteit en de Indier). Dit artikel was voor mij aha-erlebnis en ik denk dat ik nu weet waarom Indiers anders zijn: ze zijn niet van deze wereld. Ze leven in een andere realiteit dan de onze. Wij (=de gemiddelde westerling) leven in de fysieke realiteit. Voor ons telt het resultaat. Indiers vinden dat minder belangrijk. Zij zijn meer van de symbolische actie.
Ik zal een paar voorbeelden geven om duidelijk te maken wat ik bedoel. Op straat staan politieagenten het verkeer te regelen. Althans, ze doen net alsof. Wat ze doen is namelijk totaal zinloos. De chaos is even groot met of zonder de verkeersagenten. Toch denken de agenten dat ze goed werk doen. Ze hebben immers hun uniform aan en 'symbolisch' staan ze het verkeer te regelen. Dat hun inspanning zinloos is, maakt hun niets uit. Het is alsof ze een toneelstukje staan op te voeren. Een ander voorbeeld is de bediening in restaurants. Afgelopen zondag maakten we weer eens een mooi staaltje van belabberde Indiaase bediening mee. We gingen heel vroeg eten en het restaurant was nog helemaal leeg. Minimaal vijf obers stonden een beetje rond te hangen. Je zou denken, mooi met zoveel bediening hebben wij snel ons eten op tafel staan. Niets is minder waar. Twintig minuten na het doen van de bestelling kwamen ze nog een keer vragen wat we ook al weer wilden hebben. Bovendien duurde het ongeveer een half uur voordat we iets te drinken kregen. Een pizza die we besteld hadden kregen we niet terwijl die uiteindelijk wel op de rekening stond. Uhhhh. Als je de obers op de man af zou vragen of ze goed werk hadden geleverd zouden ze hoogstwaarschijnlijk ja zeggen. Ze staan daar als 'ober' (symbolisch dan) en dat ze vervolgens een potje van hun werk maken is in hun ogen niet zo belangrijk.
Ik begrijp nu denk ik ook beter waarom veel Indiers met zoveel gemak de armoede en de viezigheid op straat kunnen negeren. Zoals de schrijver van het artikel stelt: 'our streets may be filthy but at least our minds are pure!' (onze straten mogen dan wel vies zijn maar in ons hoofd zijn we schoon').
Het is examentijd in India en dat gaat gepaard met een hoop stress. Iedere dag staan er berichten in de krant over kinderen die zelfmoord plegen vanwege de examens. Erg triest. Nu was ook weer een 20 jarige jongen in een rivier gesprongen omdat hij dacht dat hij zijn examens slecht had gemaakt. Zijn vader rijdt op een rickshaw en had zich in de schulden moeten steken om hem naar een goeie school te kunnen sturen. Om later toegelaten te kunnen worden op een goeie middelbare school moet je een astronomisch hoge score hebben van 92% en dat is voor veel kinderen niet haalbaar. De examenstress begint in India al bij heel jonge kinderen. Er zijn ook toelatingsexamens voor de betere lagere scholen. Door de extreem hoge eisen voelen een heleboel kinderen zich niet goed genoeg. Zaterdag kwam het dochtertje van Santana, onze hulp, hier spelen, Bonita. Het meisje is zeven jaar oud. Toen ik tegen Santana zei dat ze heel goed kan tekenen vertelde ze trots dat het meisje de beste score had met het tekententamen. Dus ook daar worden die kleine kinderen al op afgerekend.
De stof die de kinderen moeten doorploegen is niet erg uitdagend. Ze zijn met name druk met het uit het hoofd leren van onzinnige feitjes. Ik denk niet dat ze hier de Nederlandse discussie over de Citotoets zullen begrijpen.
