We genieten nu alweer twee jaar van ons expat bestaan in India. Julia en Sebastiaan waren een en twee-en-eenhalf toen we hier kwamen en net baby af. Nu is Sebastiaan een kleuter van bijna vijf die je de oren van het lijf kletst in het Nederlands, en in het Engels. Julia is alweer drie en begint ook al een hele babbel te krijgen. In de afgelopen twee jaar heb ik mijn MBA - bijna- af kunnen ronden. Afgelopen week had ik de laatste 'residential week' en nu hoef ik alleen nog maar mijn scriptie te schrijven.
Na twee jaar is het tijd om voorzichtig vooruit te kijken. Wat staat er na Mumbai op het programma? Mumbai is een extreme stad om in te wonen en daar krijg je op een aparte manier een kick van. Zo van: 'kijk mij eens, het lukt mij om hier te wonen!'. Alles na Mumbai is zonder twijfel een stuk saaier.
In feite ligt de hele wereld voor ons open. In Nederland hebben we geen huis meer. Marcel is inmiddels een RBS medewerker geworden en heeft dus weinig meer te zoeken bij ABN Amro. Dus waar gaan we hierna heen? Wordt het een ander land in Azie? Hong Kong of Singapore? Of wordt het huisje boompje beestje in Nederland? Misschien gaan we wel naar de U.K. want daar zit RBS. Voor mij staat wel vast dat waar we ook heen gaan ik hierna wil werken. Mij is de afgelopen twee jaar duidelijk geworden dat ik niet voor het expat vrouw bestaan in de wieg ben gelegd. Dit zeg ik nu. Waarschijnlijk loop ik straks weer te mieren dat ik de kinderen te weinig zie en te weinig tijd heb om mijn eigen dingen te doen.
Behalve de onzekerheid over de volgende stap wordt je in zo'n derde jaar ook bevangen door het gevoel dat je alles eruit moet halen. Daar word je ook wel weer onrustig van. Ik heb mij in ieder geval voorgenomen om in het voorjaar mee te doen met het grote tennistournooi en dan wil ik minstens een wedstrijd winnen. Dat is toch wel mijn ultieme droom op het moment. Ik ben niet voor niets expat vrouw.
