Hoe vertel ik het...
We zitten nu in Laren in het huis van mijn zus. De kinderboerderij is hier maar vijf minuten lopen vandaan. Sebastiaan vindt het er helemaal fantastisch en rijdt er als een bezetene rond op de speelgoed-tractor en aait alle dieren.
Ik kijk nu al op tegen het moment dat we hem half augustus moeten vertellen dat weer terug gaan naar Mumbai. Dan zal hij de Nederlandse vrijheid weer voor een heel jaar moeten missen. In Mumbai bestaat zijn leventje voornamelijk uit: (1) de school, (2), de club met zwembad en(3) bijna wekelijks verjaardagspartijtje met een heleboel toeters en bellen.
Activiteiten voor kinderen zijn op een hand te tellen. Fietsen in het park mag, maar alleen tussen 9 en 11 uur s'ochtends. De dierentuin van Mumbai heeft een heleboel slecht onderhouden kooien en maar een paar dieren. Als je goed kijkt, zie je de twee olifanten met een ketting aan de poot in hun hok staan. Heel zielig. Het toppunt van vermaak is het grote klimtoestel met ballenbak op de bovenste etage van een groot warenhuis vlak naast een extreem lawaaige speelhal met keiharde muziek. We zijn immers in India en daar moet het volume altijd op de maximale stand staan.
Ik hou mijzelf maar voor dat kinderen van 4,5 en bijna 3 niet veel nodig hebben. De dierentuin die wij als een lachterje ervaren en waar wij met gekromde tenen rond lopen vanwege het dierenleed, vinden zij helemaal prachtig. Je maakt ze ook helemaal blij met een bezoekje aan het warenhuis en de speeltuin boven. Het liefst zouden ze daar iedere week heen gaan. Kortom, heel veel zorgen hoef ik mij nu nog niet te maken. Ik denk wel dat het moeilijker zal zijn als ze zich meer bewust gaan worden van alle verschillen tussen Nederland en Mumbai. Dan komen we niet meer weg met een uitje aan de befaamde Mumbai Zoo.
