'Slumdog millionair' in Mumbai

Het is bijzonder om de film 'Slumdog Millionaire' in Mumbai zelf te zien. Gisteravond zijn Marcel en ik er heen geweest. De zaal zat zowaar bijna vol. De film wordt international de lucht in geprezen (o.a. 10 Oscar nominaties) maar in India is er nogal wat kritiek op. Daar zijn verschillende redenen voor: in de eerste plaats is de film erg realistisch. Realistische films doen het niet zo goed in Bollywood. Dansje hier, muziekje daar, dat is leuk! Beelden van een van de grootste slums van Azie en een moeder die vermoord wordt tijdens de moslimrellen? Nee, dat is niet leuk. De mensen hier zeggen dat buitenlanders alleen de ellende in Mumbai willen zien. 

Een ander probleem met de film is het ontbreken van beroemde Bollywood sterren. Er doen wel een paar bekende acteurs aan mee maar het is geen Bollywood 'sterrencast' en ook daar houden ze hier niet van. Ook de hoofdrolspeelster, Freida Pinto, is geen bekend actrice maar is een model. Er is ook kritiek op het feit dat de film niet is gemaakt door Indiers. De regisseur en de schrijver van de film zijn beide Engels. Het kan toch niet kloppen dat een Engelsman een film maakt over Mumbai!! Hoe zou de film eruit hebben gezien als hij was gemaakt door een Indiase regisseur?

Uiteindelijk komt de kritiek op de film er met name op neer dat de film niet realistisch genoeg is. De hoofdrolspeler zijn accent klopt niet (hij komt uit Engeland), de politie zou echt niet zo maar iemand martelen, de presentator van 'who wants to be a millionaire' zou in het echt toch geen grapjes maken over de afkomst van de hoofdrolspeler die thee rond brengt in een call centre.

Inderdaad, hier en daar klopt de film niet helemaal en een paar zaken worden overdreven. Maar is dat niet bij elke film het geval? Ik vond het een goeie film in ieder geval en, ondanks de foutjes, heel herkenbaar.

Ook de muziek is de moeite waard. Klik hier om te luisteren:

Mausam and Escape

O.... Saya

Uitje in Mumbai: Choki Dhani

De keuze aan kindvriendelijke 'uitjes' In Mumbai is erg beperkt. In de 'Mumbai Mirror' lazen we zowaar over iets nieuws: Choki Dhani, een themapark op 40 kilometer rijden van Mumbai waar alles in het teken staat van Radjasthan. Wij trokken de stoute schoenen aan en gingen laat in de middag op weg in onze blauwe Innova (de expat-auto bij uitstek) met chauffeur Abdul achter het stuur. Eerder weggaan kon niet want het park gaat pas om 5 uur s'middags open.

Over de rit van 40 kilometer deden we ruim 1,5 uur en om 10 voor half 6 stonden we op de redelijk volle parkeerplaats. Dat is voor Mumbai begrippen snel. Heel erg druk was het niet onderweg. Bijna overal konden we gewoon doorrijden en nergens hebben we echt vastgestaan. Je vraagt je af hoe je dan toch nog 1,5 uur over 40 kilometer kunt doen?

Het park zag er op het eerste oog goed uit. Bij de ingang stonden een paar vrolijke muzikanten om ons te verwelkomen. Helaas hadden we de zondag voor 'Republic Day' uitgekozen voor ons uitje. Met ons waren daarom honderden anderen op het idee gekomen om naar Choki Dhani te gaan en de hele meute wilde tegelijk naar binnen. De kaartverkoop was op zijn Indiaas georganiseerd waarbij de kaartjes met de hand worden uitgeschreven. Dit tijdrovende proces resulteerde al snel in chaos met duwende en voordringende Indiers die langs de portiers met tulband probeerden te komen.

Ik 'vluchte' met Julia naar buiten want die werd helemaal gek van de drukte. In zo'n situatie ga je meteen uit van een 'worst case scenario'. Ik had al wat hoge kasten gezien en ik had bedacht dat als het heel erg zou worden ik de kinderen daar gewoon bovenop zou zetten. Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. Na Julia in veiligheid gebracht te hebben ging ik nog een keer naar binnen om Sebastiaan te halen. Ook dat lukte!

Toen wij allemaal buiten waren, ging Marcel braaf in de rij staan om kaartjes te bemachtigen. Na 10 minuten kwam hij met een brede grijns naar buiten. Hij vertelde dat hij er na 5 minuten helemaal genoeg van had omdat iedereen links en rechts aan het voordringen was. Hij besloot daarom over te gaan op de Indiaase 'voordringmethode'. Dat had succes. Doordat hij zijn volle gewicht in de strijd kon werpen, stond hij binnen de kortste keren vooraan. Hij deed nog een 'high five' met een andere Indier nadat hij zijn kaartjes had bemachtigd. Blijkbaar is het voor hen ook gewoon een spel.

Poppenkast kijken.


Eenmaal binnen merkte je niet zoveel meer van de drukte. Het terrein is redelijk groot en overal zijn optredens te zien met dansers, muzikanten, vuurspuwers, googelaars, etc. De kinderen konden rondrijden in een kar met buffels ervoor. Op rustigere dagen loopt er ook een kameel waarop ze een tochtje kunnen maken. Verder was er een heel wonderlijk reuzenrad dat in beweging wordt gezet door een jongen die in het midden van het rad loopt. Van dat reuzenrad heb ik nog een heel kort filmpje gemaakt. Klik op de link als je het wilt zien.

Verder hebben we er erg lekker gegeten. Je zitten dan op matten op de grond in de 'Sangri' (dorpshuis) en je krijgt authentiek Radjastani eten (gatthas). Dat eten was weer heel goed georganiseerd en de bediening door jongens (uiteraard met tulband) was prima.

Moe maar voldaan keerden we om 8 uur weer huiswaarts. Zoals Marcel zei, 'rijden in het donker op een Indiaase snelweg is veel gevaarlijker dan welke terroristische aanslag dan ook'. Maar goed, ook de terugrit hebben we overleefd en om half 10 waren we weer veilig thuis.

Eten in de Sangri.

Lang leve India!

Vandaag vieren de Indiers onafhankelijkheidsdag en overal op straat is de Indiase vlag te zien met de kleuren oranje, wit en groen. In de etalages van winkels zie je paspoppen met kleren in de nationale driekleur. Op straat zie je ook veel daklozen die vlaggetjes verkopen. Een beetje cru is dat wel want zij zijn de laatsten die hebben kunnen profiteren van de onafhankelijkheid.