vrijdag, april 11, 2008

De Nederland kalender


Sebastiaan wil naar Nederland en het liefst nog vandaag. Iedere dag vraagt hij 'welke maand is het vandaag?' en 'wanneer gaan we naar Nederland?'. Daarom hebben we samen een kalender gemaakt die nu op zijn kamer boven zijn bed hangt. Iedere dag mag hij er een plakkertje 'opsticken', zoals hij dat zo mooi kan zeggen. Sebastiaan was wel een beetje teleurgesteld door het grote aantal vakjes van de kalender. Hij weet nu dat het beste nog wel even gaat duren. Voor alle duidelijkheid, we komen 21 juni aan in Nederland en we vliegen op 11 augustus weer terug naar Mumbai.

donderdag, april 10, 2008

Klussen op Indiaase wijze




Wederom een bericht van Marcel:

India is geen klusland. Je hebt hier geen Gamma of Hubo en goed gereedschap hebben ze vaak niet. Bijgevolg improviseren de werklui er vrolijk op los. Op het moment zijn ze bezig met de verbouwing van ons kantoor in Delhi. Op een gegeven ogenblik komt een mannetje mijn kamer binnen met een lang snoer. Hij begint wat te prutsen aan een stopcontact om een verlengsnoer aan te leggen voor de bouwwerkzaamheden verderop in het gebouw. Gewoon twee draadjes in het stopcontact steken en klaar! Een stekker heb je daarvoor niet nodig. Helaas voor de mannen heb ik de draadjes weer losgetrokken en heb ik ze vriendelijk verzocht elders electriciteit af te tappen.

woensdag, april 09, 2008

Geen brandalarm/wel explosieven


Blog-bijdrage van Marcel:
Beveiliging is een big issue in Mumbai. Je komt geen warenhuis meer binnen zonder eerst door een metaal-detectorpoort te lopen. Hiermee denken ze verdwaalde terroristen met explosieven te kunnen tegenhouden. Gisteren en vandaag was ik in Delhi. Daar houden ze er een ander beleid op na. Op de deur van een restaurant naast kantoor stond de volgende mededeling: No Fire Alarm, explosives allowed inside (geen brandalarm, explosieven zijn binnen wel toegestaan ). Blijkbaar zijn ze in Delhi veel gastvrijer.

maandag, april 07, 2008

'No honking day' in Mumbai

De hele stad is in rep en roer vandaag. Er mag namelijk niet getoeterd worden. Vandaag is het Wereldgezondheids-dag en omdat het getoeter in het verkeer veel gehoor-problemen oplevert, hebben het gemeentebestuur en de politie vandaag uitgeroepen tot 'No honking day'.
Nu is toeteren in het verkeer iets wat iedereen ERG graag doet. Je toetert er vrolijk op los als je een andere auto passeert, als je vooruit rijdt, als je achteruit rijdt, als je voor een rood stoplicht staat, als je weer gaat rijden, als je in de verte een bus aan ziet komen en als er geen bus aan komt, of zomaar, omdat je er zin in hebt. Het plaatselijke krantje, de Mumbai Mirror, nam een paar dagen geleden de proef op de som en reed zonder te toeteren door de stad. Dit leverde uiteraard gevaarlijke situaties op omdat mensen hier zonder op of om te kijken over steken. Maar ja, je mag NIET toeteren dus je trapt dan maar hard op de rem.
Om de campagne te promoten wilde de commissaris van politie 2,500 stickers op autoruiten laten plakken door politie-agenten bij drukke kruispunten. Dit leverde boze reacties op van automobilisten. Waarom zou je ook een lelijke sticker met India kwaliteit lijm (dus hoogstwaarschijnlijk niet verwijderbaar) op je autoruit laten plakken?
Of deze campagne enige nut heeft, twijfel ik te geloven. Vanochtend werd er vrolijk op los getoeterd op straat. Niemand die zich iets van 'No Horning Day' aantrekt. Deze campagne past in het rijtje symbolische daden van de overheid. Na vandaag kunnen de bobo's zich weer op de borst kloppen omdat ze een belangrijk verkeersprobleem hebben 'aangepakt'.
Gelukkig hebben wij nu een chauffeur die niet zoveel toetert. In plaats daarvan knippert hij constant met zijn lichten, s'avonds en overdag.

zondag, april 06, 2008

'Uitje'

Julia ervoor.

Julia erna.

Vandaag deden we weer eens een poging om er een dagje op uit te gaan. We wilden naar het strand bij Alibaug. Dat is een autorit van ongeveer drie uur. Vanuit Alibaug kun je dan met de boot terug naar Mumbai en dat duurt drie kwartier. Helaas besloot Julia na slechts een uurtje rijden dat ze er geen zin in had. Ze mompelde heel zieligjes 'ben ziek' en we besloten het zekere voor het onzekere te nemen en terug te rijden naar huis. Uiteindelijk lagen we om half 12 in het zwembad van de Breach Candy Club. Daar verdwenen de 'ik ben ziek' veschijnselen als sneeuw voor de zon.