Een van onze voornemens is om in India veel te gaan reizen. Morgen is de aftrap. De komende vijf dagen zitten we in Goa. Daarmee kiezen we voor een redelijk veilige en weinig avontuurlijke bestemming maar omdat we nog in onze gewenningsperiode zitten, is dat nog helemaal niet zo gek. Een onderdompeling in de Ganges, wandelen in de Himalayas en kameelrijden in Radjastan bewaren we voor later.
Ook dit is Mumbai. Personenauto's, taxi's, mannen met duwkarren, fietsers. Alles en iedereen krioelt door elkaar heen en vecht om een 
plek in het drukke verkeer.
In de vroege ochtend hebben we ons appartement moeten verlaten doordat regenwater via de balkondeuren ons appartement binnenstroomde. Eerst was Sebastiaan wakker geworden van het onweer en vervolgens Julia. In het schemerdonker zagen we dat er water op de vloer lag en dit werd snel meer. Help! Inderdaad Jakarta revisited maar nu zitten we op de eerste etage. Hier dachten we veilig te zijn voor het wassende water. Niet dus.
Waarschijnlijk is het probleem veroorzaakt doordat de afvoer op het balkon verstopt is. Daar stond het water ongeveer 20 cm hoog. Tegen de tijd dat we met kinderen het pand verlieten, lag er in het hele appartement water.
Gelukkig was het buur-appartement vrij en daar bivakeren we nu tijdelijk. De 'water-hulptroepen' zijn nu bezig ons appartement droog te maken. In een van de slaapkamers ligt tapijt dus dat zal er waarschijnlijk uitmoeten.
Laatste update: ons appartement is tijdelijk onbewoonbaar verklaard. We zijn nu verhuisd naar een appartement met drie slaapkamers. Julia hoeft dus niet meer in de badkamer te slapen.
In een land als India staat er een leger van hulptroepen tot je beschikking. Zij zorgen ervoor dat je je hier niet moe hoeft te maken. Om je een idee te geven, volgt hieronder een opsomming van iedereen die we zien voordat we ons appartement binnengaan. Het personeel dat ons dagelijks met een warm bezoek verblijd in ons appartement laten we hier voor het gemak buiten beschouwing.
Bij het binnenrijden van het complex staan altijd twee bewakers bij de ingang. Zij noteren het kenteken van de auto en met een spiegel kijken ze of we niet ongemerkt bommen naar binnen smokkelen. Dat blijven ze plichtsgetrouw doen ook al kennen ze ons nu onderhand wel.
Vervolgens stoppen we achter het gebouw, waar een portier, zodra hij ons ziet, een superglimlach opzet en een sprintje trekt om de autodeur open te doen. Ook maakt hij je eventuele tassen afhandig en draagt deze voor je naar binnen. Want oh wee, je zou hier in dit land zelf iets moeten dragen.
Hij is ook degene die steeds weer het gevecht aangaat met de buggy van Julia. Hij probeert telkens, uiteraard met een lach op het gezicht, de buggy te openen. Wat natuurlijk niet lukt en dan moet ik helpen. Chauffeur Arun is slimmer. Hij heeft het gevecht met de buggy inmiddels opgegeven. Als hij kans ziet dan zet hij de buggy uitgeklapt in de achterbak van de auto en je ziet hem dan denken 'mooi, weg met dat rotding!'. In de container zit trouwens de Bugga Boo. Als we die weer gaan gebruiken, kunnen we helemaal lachen.
Na het verlaten van de auto staat de volgende 'dienstverlener' paraat, een als Sikh uitgedoste portier met tulband die de deur voor je openhoudt en goodmorning, goodafternoon of goodevening zegt. Ze proberen telkens contact te maken met Sebastiaan. Maar die reageert er niet echt op want hij kijkt alleen maar gebiologeerd door die tulband.
In de hal en bij de receptie is het helemaal een dolle boel. Bij de receptie staan altijd minstens drie man. En door iedereen worden we vriendelijk gegroet. Wij groeten dan weer vriendelijk terug. Als er mensen van de koffieshop rondlopen, schoonmakers, of ander personeel, groeten die uiteraard ook. Volgens mij staat hier op 'niet groeten' op staande voet ontslag. Het is dat of ze zijn hier allemaal 'gebrainwashed'.
De volgende stop is bij de liften. De liftjongen ziet het als zijn levenstaak om ervoor te zorgen dat er altijd een lift gereedstaat als er een gast aankomt. Dus ook hij is kampioen sprintjestrekken. Ik moet zeggen hij is snel! Gelukkig hebben ze nu door dat Sebastiaan zelf de knopjes van de lift wil indrukken. Dat scheelt weer een hoop gehuil.
Natuurlijk blijft het niet bij bovengenoemde mensen. Iedere dag krijgen we ook in het appartement bezoek van vriendelijk glimlachende Yyoti's, Amir's, etc. die alles voor ons schoonhouden. Daarover later meer.
PS: het regent hier de hele dag al pijpenstelen.
