Sandra Van der Ling heeft de krant gehaald

Gisteren op pagina 2 in de Hindustan Times met een oplage van 10 miljoen:

Ook dit is India

Vermist: een Boeing 747 (waarde Euro 30), een fiets (waarde Euro 1.500), een bromfiets (waarde Euro 180.000). Een arme herder heeft bovendien aangifte gedaan van de vermissing van maar liefst 15.000 buffels. De arme man zal het er druk mee gehad hebben.

Niet met je handen eten!

Verwarring alom bij driejarige Sebastiaan. Van ons mag hij niet met zijn handen eten. Tijdens het eten zeggen we tig keer: 'Niet met je handen eten!'
Gisteren hoorde ik hem in de keuken hard tegen Benny en Elsie roepen: 'Don't eat with your hands!' Hoe moet ik daar nu weer op opvoedkundig verantwoorde wijze op reageren? De dames zitten op Indiaase wijze met de hand rijst te eten. Daar is niets mis mee. Maar in de ogen van Sebastiaan wel. Super nanny weet wellicht raad...

Bezoekje aan Chor Bazaar op zaterdagmiddag

Chor bazaar is de lokale antiekmarkt. Veel snuisterijen en oude meuk. Marcel kwam zowaar thuis met een klok voor zijn nieuwe kantoor.

'Rain check' voor Matharan

Leuk een bezoekje aan Matharan, een 'hill station' (=dorpje in de bergen), midden in de monsoen! In alle gidsen staat dat het er tijdens de monsoen zo mooi is en dat je juist dan moet gaan. Ze vergeten alleen te vermelden dat het er zo hard regent dat er van het hele gebied niets te zien is. Ja, mist en ... regen.

De afstand Bombay Matharan is 105km. Met het idiote verkeer hier en de slechte wegen doe je daar drie uur over. Vervolgens rij je langs een smal kronkelweggetje naar boven. Daar kom je op een parkeerplaats terecht waar het chaos troef is. Alle auto's staan kris kras tussen de bomen en in de modder geparkeerd. Geen idee hoe je daar ooit weer uit moet komen.

Bij aankomst op de parkeerplaats renden de eerste mannetjes al op ons af om ons op 'hun' paard te krijgen of in 'hun' handkar. In Matharan zelf kun je namelijk niet met de auto komen. Je moet er lopend heen of alternatief vervoer regelen. Uiteraard waren wij vanwege onze bleke gezichten weer favoriet. Al snel stond er een groepje mannetje om ons heen ruzie te maken over de prijs en wie ons als eerste had 'binnengehaald'. Uiteindelijk had ik er genoeg van. Ik besloot om dan maar met de kinderen te gaan lopen. Op dat moment weet je niet of dat nou echt de meest wijze beslissing is die je kan nemen, maar goed.

Wij op pad en al snel brak er boven ons een gigantische wolkbreuk los. Met gigantisch bedoel ik ook echt gigantisch. Gelukkig waren wij gehuld in Indiaase regenkleding (=gek hoekje en plastic zeil) dus we werden niet tot op het bot nat. Marcel, onze rasechte optimist, besloot toen dat het genoeg was. Na een wandeling van 300 meter langs een oud spoorbaantje door de modder, liepen we weer terug naar de parkeerplaats.

De rit terug naar Bombay duurde weer bijna drie uur. We hebben nu besloten dat we in oktober nog een keer teruggaan zonder de kinderen en als het NIET regent.