'Rain check' voor Matharan
Leuk een bezoekje aan Matharan, een 'hill station' (=dorpje in de bergen), midden in de monsoen! In alle gidsen staat dat het er tijdens de monsoen zo mooi is en dat je juist dan moet gaan. Ze vergeten alleen te vermelden dat het er zo hard regent dat er van het hele gebied niets te zien is. Ja, mist en ... regen.
De afstand Bombay Matharan is 105km. Met het idiote verkeer hier en de slechte wegen doe je daar drie uur over. Vervolgens rij je langs een smal kronkelweggetje naar boven. Daar kom je op een parkeerplaats terecht waar het chaos troef is. Alle auto's staan kris kras tussen de bomen en in de modder geparkeerd. Geen idee hoe je daar ooit weer uit moet komen.
Bij aankomst op de parkeerplaats renden de eerste mannetjes al op ons af om ons op 'hun' paard te krijgen of in 'hun' handkar. In Matharan zelf kun je namelijk niet met de auto komen. Je moet er lopend heen of alternatief vervoer regelen. Uiteraard waren wij vanwege onze bleke gezichten weer favoriet. Al snel stond er een groepje mannetje om ons heen ruzie te maken over de prijs en wie ons als eerste had 'binnengehaald'. Uiteindelijk had ik er genoeg van. Ik besloot om dan maar met de kinderen te gaan lopen. Op dat moment weet je niet of dat nou echt de meest wijze beslissing is die je kan nemen, maar goed.
Wij op pad en al snel brak er boven ons een gigantische wolkbreuk los. Met gigantisch bedoel ik ook echt gigantisch. Gelukkig waren wij gehuld in Indiaase regenkleding (=gek hoekje en plastic zeil) dus we werden niet tot op het bot nat. Marcel, onze rasechte optimist, besloot toen dat het genoeg was. Na een wandeling van 300 meter langs een oud spoorbaantje door de modder, liepen we weer terug naar de parkeerplaats.
De rit terug naar Bombay duurde weer bijna drie uur. We hebben nu besloten dat we in oktober nog een keer teruggaan zonder de kinderen en als het NIET regent.
Bij aankomst op de parkeerplaats renden de eerste mannetjes al op ons af om ons op 'hun' paard te krijgen of in 'hun' handkar. In Matharan zelf kun je namelijk niet met de auto komen. Je moet er lopend heen of alternatief vervoer regelen. Uiteraard waren wij vanwege onze bleke gezichten weer favoriet. Al snel stond er een groepje mannetje om ons heen ruzie te maken over de prijs en wie ons als eerste had 'binnengehaald'. Uiteindelijk had ik er genoeg van. Ik besloot om dan maar met de kinderen te gaan lopen. Op dat moment weet je niet of dat nou echt de meest wijze beslissing is die je kan nemen, maar goed.
Wij op pad en al snel brak er boven ons een gigantische wolkbreuk los. Met gigantisch bedoel ik ook echt gigantisch. Gelukkig waren wij gehuld in Indiaase regenkleding (=gek hoekje en plastic zeil) dus we werden niet tot op het bot nat. Marcel, onze rasechte optimist, besloot toen dat het genoeg was. Na een wandeling van 300 meter langs een oud spoorbaantje door de modder, liepen we weer terug naar de parkeerplaats.
De rit terug naar Bombay duurde weer bijna drie uur. We hebben nu besloten dat we in oktober nog een keer teruggaan zonder de kinderen en als het NIET regent.
1 opmerking:
Maar goed dat het geen opa en oma uitje is geweest. Die gaan meer voor de echt leuke dingen zoals eieren verven.
Een reactie posten