Straatkinderen

Vandaag heb ik een andere kant van India van dichtbij gezien, namelijk die van de straatkinderen. Als je ze op de stoep ziet zitten of op straat ziet lopen, is dat een ding. Dan kun je ze nog makkelijk negeren en denken "dat hoort er hier gewoon bij" en vervolgens de andere kant opkijken. Vanmiddag was er echter geen ontkomen aan en werd ik van dichtbij geconfronteerd met de kinderen tijdens een bezoek aan een straatkinderen-project via Atma Mumbai. En, wonder boven wonder, het zijn gewone kinderen. Ze vinden hetzelfde leuk als Sebastiaan en Julia met het grote verschil dat zij helemaal niets hebben en vannacht gewoon weer op straat slapen.

Via het project krijgen circa 15 kinderen twee keer per week twee uur onderwijs en een maaltijd. Dat is alles. De ruimte die ze gebruiken is van de kerk. Overdag is het een school voor gehandicapte kinderen met veel trapjes en de leslokalen zijn boven. Moet je dat vergelijken met de faciliteiten op de gemiddelde Nederlandse mythylschool. Zoek de verschillen. Wat ik nog het ergste vind is dat ze zelfs via zo'n project (ondersteund door de kerk) zo weinig kunnen doen. Ze krijgen minimale fondsen binnen (net genoeg om een part time kok voor te betalen en eten) en vrijwilligers zijn blijkbaar moeilijk te vinden. Ik heb voor een paar kinderen de sommen nagekeken die ze daar leren te maken. Daar waren ze nog verrassend goed in!

De vraag is natuurlijk: wat schieten deze kinderen hiermee op? Blijkbaar mogen de meeste kinderen niet naar school omdat ze geen geboorte-akte hebben. Zonder scholing hebben ze eigelijk geen toekomst ondanks datgene wat ze leren via het project. Voor mij was het een ‘eyeopener’ om te zien hoe echt deze kinderen zijn. Ik denk dat ik nu moeilijker de andere kant op kan kijken als ik ze op straat zie zitten.