Pre-verhuis-depressie

We zijn begonnen aan onze laatste drie weken op Indiaase bodem. Regelmatig (denk aan meerdere keren per dag) raak ik in paniek van het idee en krijg ik bijna pijn in mijn buik. Het is namelijk allemaal zo definitief en daar hou ik niet van. Ik zou zo graag het raam op een kiertje willen laten staan zodat ik altijd even terug kan naar ons zeer comfortabele leventje hier. Maar nee, helaas. Onze tijd in Mumbai zit er echt op. Even terug voor een vakantie in Mumbai zie ik ook niet snel gebeuren.

Mijn 'pre-verhuis-depressie' wordt nog eens versterkt vanwege de kinderen. Kinderen zijn flexibel zegt iedereen (ikzelf ook) maar ze zijn ook heel kwetsbaar. Je weet nooit of ze echt menen wat ze zeggen en ze kunnen ook nog niet vertellen hoe ze zich voelen. Bijna iedere dag vraag ik aan de kinderen of ze het leuk vinden om naar Australie te gaan. Je ziet ze dan kijken van ‘Nee he, niet weer!’ en braaf zeggen ze dan “ Ja, we vinden het leuk!” Helemaal realiseren doen ze het volgens mij niet. Sebastiaan heeft wel een kalender gemaakt en streept braaf de dagen af. Hij weet dus wel hoe lang het nog duurt voordat we echt weggaan.

Het moeilijke met kleine kinderen is dat ze zelf geen keuzes kunnen maken. Wij bepalen waar ze gaan wonen, naar welke nieuwe school ze gaan, etc. Dat is gemakkelijk voor ons maar we vragen wel heel veel van hun aanpassingsvermogen.

Julia kon nog niet een praten en lopen toen ze hier kwam. Usha is voor haar onderdeel van het gezin en ze gaat haar erg missen. Dat weet ik nu al. Nu is het wel zo dat Usha zo wie zo zou vertrekken omdat ze in december gaat trouwen. Dus wat Usha betreft is het tijdstip van vertrek prima. Maar verder...


De Breach Candy Club gaan we uiteraard ook erg missen..