Thuis is waar ons eigen bed staat

Na een reis van meer dan 24 uur zijn we dan eindelijk weer terug in Mumbai. Vanochtend om vijf uur Indiaase tijd waren we thuis.

Vooral het laatste stuk van Hong Kong naar Mumbai viel niet mee. Per ongeluk hadden we een vlucht geboekt met een tussenstop in Bangkok. Dan vlieg je eerst midden in de nacht in twee uur van Hong Kong naar Bangkok. Alle lichten blijven aan omdat ze zo nodig een volledige maaltijd moeten serveren. Ik vraag mij altijd af waarom. Het is midden in de nacht dus wie heeft er dan nog zin in eten? Ik in ieder geval niet. Vervolgens land je in Bangkok en sta je 1.5 uur aan de grond, wederom met alle lichten aan en een hoop heen en weer geloop door het grondpersoneel en schoonmakers. Ahhhhh! Tenslotte vlieg je in 3,5 uur door naar Mumbai. Tijdens die vlucht zijn ze ook weer druk met het serveren van eten en koffie(!) Let wel, het is dan 2 uur s'nachts. In totaal is het licht gedurende die vlucht drie kwartier uitgeweest. Zucht.

Op het vliegveld stond Raju ons op te wachten. De arme man, voor hem was het ook erg laat. Toen Julia hem zag, rende ze naar hem toe en sprong in zijn armen. Vervolgens liep Raju blij met Julia naar de auto en vergat hij ons en de bagage.

In de stad is zowaar iets van vooruitgang te bespeuren. Op weg naar huis hebben we voor het eerst over de 'Worli Sealink' kunnen rijden. Ze hebben er jaren over gedaan om deze lange brug te bouwen en nu is hij eindelijk klaar. Hiep hoi. Het scheelt inderdaad een hoop tijd.

Thuis troffen we een vermoeide maar blije Usha aan. Usha had de 'heugelijke' mededeling dat ze is uitgehuwlijkt. Op 27 december gaat ze trouwen. Op dezelfde dag als haar broer. Ik krijg er niet echt hoogte van of ze er blij mee is. De jongen met wie ze gaat trouwen, is 30 jaar en is een bouwer in het dorp waar ze vandaan komt. We zullen zien. Haar Mumbai leventje is daarmee wel echt afgelopen. Ik hoop echt het beste voor haar.

De schade van de monsoen valt dit jaar erg mee. Het ruikt nogal muf in huis en een paar schoenen zijn groen uitgeslagen maar we hebben (nog) geen grote overstromingen gehad.

Vanochtend hebben we ons naar de club gesleept om te ontbijten. Daar zie je weer alle bekenden en na zoveel weken is het een vrolijk weerzien. Het was ook leuk om de mensen van de club zelf weer te zien. De Mumbai cappucino smaakte weer als vanouds en de bediening was weer beroerd maar dat is ook wel weer de charme van de club. Ik had de afgelopen weken het bekende zinnetje 'you need to put money on your card' gemist. De ober komt dan naar je toe gelopen en probeert zo zacht mogelijk te zeggen dat je extra geld op je club-kaart moet zetten. Oh wee als andere mensen het horen en denken dat je bankroet bent.

Op een dag als vandaag valt het niet mee de kinderen bezig te houden. Met name Sebastiaan was nogal druk vanochtend en weigerde te gaan slapen. Hij is nu nogal moe maar wil nog steeds niet naar bed. Usha heeft de hele ochtend vanaf zes uur met hem zitten spelen. Omdat de scholen gesloten zijn, hebben ze nu drie dagen de tijd om weer in het ritme te komen en dat is fijn voor ze. Vanochtend waren ze erg blij dat ze met vriendjes op de club konden spelen. De rest van de dag proberen we maar zo goed mogelijk door te komen.

Vanavond heel vroeg onder de wol in ons eigen bed (zalig!) en morgenochtend zijn we waarschijnlijk weer heel vroeg wakker.