Dag van vertrek!

Vandaag vertrekken we dan eindelijk. Marcel zit al in de lucht richting Bangkok en gaat vervolgens naar Sydney. Ik vertrek om 1 uur s'nachts richting Nederland. Nog een paar uur Mumbai... Snik, snik maar ook hiep hoi. Hierna gaan we wonen in een meer ontwikkeld land. Dat is een goede verandering, met name voor de kinderen. Het gaat echter ook een stuk saaier worden. Helaas. Zometeen afscheid nemen van Usha. Dat wordt een groot tranendal. de verloofde van Usha hebben we inmiddels ontmoet. Een heel zachtaardige jongen zo op het eerste oog. Die twee worden vast heel gelukkig samen. Ze gaat nu wonen ergens in een klein dorp.
Onze kleine koelkast neemt ze mee op het dak van de bus. Hopelijk overleeft die de barre reis.

De blog wil ik bij blijven houden. Ik zal alleen wel de kop moeten veranderen.

Dag van vertrek - 1

Wat een dag! Gelukkig krijg je hier tien keer meer gedaan dan in Nederland door alle extra hulp. Ik kan Raju vragen om spullen op te halen die ik eerder vandaag heb gekocht en de laatste telefoonrekening te betalen. Santana maakt het huis schoon. Usha kan de kinderen entertainen en ik kan de laatste bankzaken regelen, nog wat laatste inkopen doen en de auto aan een potentiele koper laten zien. Lang leve India! Deze 'productiviteit' ga ik toch echt erg missen.

Ons huis is vandaag officieel opgeleverd. Alles is weg, al onze spullen zitten in dozen. Dat voelt lekker opgeruimd! Zodadelijk vertrekken Marcel en ik voor een laatste wandeling langs Marine drive en een bezoek aan Dome op het dak van het Intercontinental. Nog even genieten.

Dit is het uitzicht uit ons hotel. Typisch mumbai: sloppenwijk, Nehru centre en de Haji Ali moskee op de achtergrond.

Onze hulp Santana vertrekt. Onze oude fan en droogrek gaan mee op het dak.

Nog een paar dagen

De laatste dagen in India. Marcel vertrekt vrijdag naar Australie. Ons visum is binnen. Hiep hoi. We mogen nu officieel vier jaar 'down under' verblijven. Dat zullen ze weten...

Voordat ik de grote oversteek maak, ga ik eerst twee maanden bibber de bibber naar Nederland met de kinderen. Of dat een juiste keuze is weet ik pas in januari. Ik durft niet naar het weerbericht te kijken voor de komende week. De handschoenen en dassen zijn gepakt en de verwarming in ons huisje gaat overuren draaien. Dat weet ik zeker.

Voor ons is het pure luxe dat we ruim twee maanden in Nederland vakantie kunnen gaan vieren. De komende weken wil ik de kinderen zoveel mogelijk van Nederland laten zien. Om de ervaring compleet te maken, gaan Sebastiaan en Julia gaan vanaf volgende week naar een Nederlandse school. We zullen zien hoe snel ze 'aap, noot, mies' onder de knie hebben.

Gefeliciteerd!

Marcel zat laatst bij de bank om te vragen hoe je een rekening afsluit. Komt er plots vanuit het niets een Fransman op hem af die hem vervolgens luidruchtig en binnen gehoorafstand van de Indiase bankemployees feliciteert omdat wij net als hij uit Mumbai vertrekken. Marcel voelde zich nogal opgelaten omdat hij wist dat iedereen het gesprek kon volgen. Hij hoorde het verhaal van de Fransman gelaten aan en noemde snel een paar positieve kanten van de stad om de aanwezige Indiers niet al te veel voor het hoofd te stoten. De Fransman had daar duidelijk broertje dood aan en ging vrolijk verder met zijn anti-Mumbai tirade. Erg genant.

Diezelfde dag zat ik bij de oogarts. Ik vertelde hem dat ik over twee weken vertrek uit Mumbai. Ik zei dat ik India en Mumbai erg ga missen. Vervolgens zegt hij "je hoeft niet zo beleefd te zijn". Alsof ik er niets van zou menen. De oogarts is overigens een Indier en geen buitenlander.

Dit zijn maar een paar van de reacties die we hebben gehad. Veel buitenlanders vinden Mumbai geen leuke stad om te wonen. Er zijn expats die hier hun tijd uitzitten. "Wij mogen over zes maanden weg", zeggen ze dan bijvoorbeeld. Ieder zijn keuze denk ik dan, maar ik vind het wel een gemiste kans.

India is een zogenaamd 'hardship' land. Dit betekent dat je als expat een bonus krijgt als je hier werkt. Toevallig stond er dit weekend in de Mumbai Mirror, ons favoriete krantje, een column over buitenlanders die in Mumbai wonen. Het is een heel herkenbaar verhaal. Als je het wilt lezen, is dit de link: Hardship allowance for living in Mumbai. Really?

Ik vind de felicitaties omdat wij uit Mumbai vertrekken niet terecht. Ik loop hier echt niet altijd juichend rond maar op India raak je gewoon nooit uitgekeken. Telkens ontdek je iets nieuws. Zoals ook nu weer. Terwijl ik dit stukje schrijf, realiseer ik mij dat het Diwali vuurwerk dat ze hier afsteken wel ERG veel lawaai maakt.

Pre-verhuis-depressie

We zijn begonnen aan onze laatste drie weken op Indiaase bodem. Regelmatig (denk aan meerdere keren per dag) raak ik in paniek van het idee en krijg ik bijna pijn in mijn buik. Het is namelijk allemaal zo definitief en daar hou ik niet van. Ik zou zo graag het raam op een kiertje willen laten staan zodat ik altijd even terug kan naar ons zeer comfortabele leventje hier. Maar nee, helaas. Onze tijd in Mumbai zit er echt op. Even terug voor een vakantie in Mumbai zie ik ook niet snel gebeuren.

Mijn 'pre-verhuis-depressie' wordt nog eens versterkt vanwege de kinderen. Kinderen zijn flexibel zegt iedereen (ikzelf ook) maar ze zijn ook heel kwetsbaar. Je weet nooit of ze echt menen wat ze zeggen en ze kunnen ook nog niet vertellen hoe ze zich voelen. Bijna iedere dag vraag ik aan de kinderen of ze het leuk vinden om naar Australie te gaan. Je ziet ze dan kijken van ‘Nee he, niet weer!’ en braaf zeggen ze dan “ Ja, we vinden het leuk!” Helemaal realiseren doen ze het volgens mij niet. Sebastiaan heeft wel een kalender gemaakt en streept braaf de dagen af. Hij weet dus wel hoe lang het nog duurt voordat we echt weggaan.

Het moeilijke met kleine kinderen is dat ze zelf geen keuzes kunnen maken. Wij bepalen waar ze gaan wonen, naar welke nieuwe school ze gaan, etc. Dat is gemakkelijk voor ons maar we vragen wel heel veel van hun aanpassingsvermogen.

Julia kon nog niet een praten en lopen toen ze hier kwam. Usha is voor haar onderdeel van het gezin en ze gaat haar erg missen. Dat weet ik nu al. Nu is het wel zo dat Usha zo wie zo zou vertrekken omdat ze in december gaat trouwen. Dus wat Usha betreft is het tijdstip van vertrek prima. Maar verder...


De Breach Candy Club gaan we uiteraard ook erg missen..

Diwali

De belangrijkste feestdag in India is weer in aantocht: Diwali. Diwali wordt dit jaar gevierd op 17 oktober dus we hebben nog even. Maar bij ons liggen de pakjes met 'made in India' sterretjes al klaar. Gisteren hebben we er een paar op het balkon aangestoken. Zie de foto.

Morgen is de laatste schooldag en dan hebben de kinderen twee weken 'Diwali-vakantie'. Jippie. Diwali wordt hier groots gevierd. De winkels worden mooi aangekleed en iedereen gaat op zoek naar cadeautjes voor vrienden en familie. Het lijkt qua sfeer erg op onze kerst. Gezelligheid! In Australie vieren ze ook Diwali heb ik net kunnen lezen op DNAIndia. Gelukkig maar.



Lees ook:
Dit jaar geen kerstkaart maar een Diwali kaart
Happy Diwali wensen vanuit Mumbai
Happy Diwali!
Het grote Diwali feest

Dagje Mumbai

Met ons vertrek in het vooruitzicht is het opeens weer leuk toerist uit te hangen in eigen stad. Dan kom je er eigelijk achter dat je helemaal niet het vliegtuig hoeft te pakken om het exotische India te ervaren. Je vind het letterlijk om de hoek. Je stapt uit de auto - een hele prestatie voor mij! - , loopt een van de kleine straatjes in en voordat je het weet beland je midden in een vrolijke optocht vlakbij de oudste Hindu tempel in de stad. Daarna hebben we heerlijk gegeten bij Thali restaurant, Rajdhani, vlakbij Crawford market. Het eten daar is een leuke ervaring. Ze blijven maar langs komen met curries, chapatti's (Indiaas brood), dahl, en een boel vegetarische prutjes die ze dan in de bakjes op de ronde roestvrijstalen schaal doen. Smullen maar!



Het helpt trouwens wel dat het heerlijk koel is in de stad. De tweede monsoen lijkt begonnen te zijn en het kwik is minstens 10 graden gedaald. Zalig!